Wereldreis week 12: Nieuw Zeeland (4)

Afgelopen week werd Nieuw Zeeland opgeschrikt door een aardbeving van 7,8 op de Schaal van Richter. Wij zaten op dat moment in Fox Glacier, hemelsbreed zo’n 240 km van het epicentrum van de aardbeving. Toch voelden ook wij de schokken. De dagen daarna volgden nog honderden naschokken. Mensen die we spraken vertelden ons hoe bang ze waren geweest. Toeristen en inwoners van Kaikoura werden door de marine geëvacueerd. Onduidelijk was lange tijd hoe veilig het was langs de noord en oostkust van het Zuidereiland. Er was korte tijd angst voor tsunami’s en een volgende aardbeving van gelijke omvang. We besloten ons reistempo daarom iets aan te passen en iets langer dan gepland aan de westkust van het Zuidereiland te blijven.

Zondag: gloeiwormen in het elfjesbos

De dag lijkt vandaag letterlijk in het water te vallen. Het regent al de hele nacht. We besluiten ondanks de regen naar de Fox Gletsjer te rijden. Misschien klaart het in de loop van de dag nog op. Rond 10 uur rijden we het dorp binnen. Het regent nog steeds. Eerst maar een kop koffie dan. We besluiten van de gelegenheid gebruik te maken om het vervolg van onze reis te regelen. We boeken een accommodatie in Los Angeles, leggen onze vlucht vast van Las Vegas naar Cancun en regelen de boottocht tussen het Noordereiland en Zuidereiland.

Om 4 uur is het eindelijk droog. We maken een wandeling door de omgeving en komen terecht in een prachtig bos. Als er elfjes zouden bestaan, dan weet ik zeker dat ze hier zouden wonen. Overal groeien varens. Mos in alle denkbare kleuren groen bedekt grond en bomen. Water druppelt via de nerven van de bladeren via de bladpunten naar beneden. Het is betoverend mooi.

Wanneer het donker wordt, gaan we terug naar het “elfjesbos”. We hebben gelezen dat gloeiwormen het bos bij nacht verlichten. Gloeiwormen zijn insectenlarven die hun prooi aantrekken met het licht dat zij in het donker uitstralen. Met hun web halen ze vervolgens hun prooi binnen. Het is al behoorlijk donker wanneer we het bos binnen lopen. De wijzers van de klok staan op 9 uur. Het pad is nog net te zien. Om ons heen horen we de geluiden van de nacht. Af en toe schijnt de volle maan door het dichte bos en verlicht alles om ons heen. Het is toch best een beetje spannend om hier zo laat in een donker bos te lopen. We kijken om ons heen, op zoek naar de gloeiwormen. Ineens staat er iemand voor ons met een lange regenjas. Ik schrik ervan en verwacht half een kettingzaag onder de regenjas aan te treffen. Het blijkt gelukkig een Maleisische toeriste die ook op zoek is naar de gloeiwormen. Wanneer het een half uur later echt donker is, begint het bos voor onze ogen op te lichten. Duizenden lichtjes twinkelen voor onze ogen. Zo bijzonder. We kunnen er geen genoeg van krijgen. We lopen meer dan een uur rond en lopen dan terug naar de camping.

Tegen middernacht lijkt het alsof de camper ineens begint te rijden. Hij beweegt heen en weer. Ik heb het gevoel alsof we op een boot zitten. Buiten kijken we wat er aan de hand is. Ook om ons heen gaan campers heen en weer. Een stelletje is de tv-ruimte uitgelopen en staat op straat. De grond trilt zachtjes. Het duurt even voordat we beseffen dat het een aardbeving is. Gelukkig geen heftige. Na 2 minuten is het weer rustig. Of de aardbeving schade heeft aangericht, weten we op dit moment nog niet. We hopen maar van niet.

Maandag: naschokken en storm

Wanneer we wakker worden, zien we dat we veel berichtjes hebben ontvangen. Familie en vrienden willen weten of we ok zijn. Blijkbaar heeft de aardbeving het wereldnieuws bereikt en was deze dus heftiger dan we vannacht dachten. We laten iedereen weten dat alles goed met ons is en checken dan het nieuws. Een aardbeving met een 7,8 op de Schaal van Richter heeft Nieuw Zeeland getroffen. Wellington en Kaikoura zijn zwaar getroffen. Vooral veel materiële schade. In Kaikoura, dat net iets ten noorden van Christchurch ligt, zijn 2 doden gevallen. Op het Zuidereiland zijn de wegen rondom Kaikoura, Picton en Blenheim beschadigd. Rotsen zijn naar beneden gekomen, wegdelen zijn over elkaar heen gegleden of er zitten grote scheuren in. Kaikoura is onbereikbaar via de weg. De mensen daar, waaronder 1000 toeristen, wachten op hulp. De tsunamiwaarschuwing die is afgegeven is gelukkig snel weer ingetrokken. Golven van maximaal 2 meter bereiken op verschillende plekken langs de westkant van Nieuw Zeeland de kust. De boot tussen het Noorder en Zuidereiland vaart niet. De toegang naar de terminal is beschadigd. Wij hebben voor aanstaande zaterdag de overtocht geboekt naar het Noordereiland. We worden geadviseerd de website van de bootmaatschappij in de gaten te houden. Ook nu nog voelen we de naschokken. Regelmatig trilt de grond. Toch best wel heftig.

Ondanks de gebeurtenissen besluiten we verder te reizen naar het noorden. We hebben onze plannen wel iets aangepast. We wilden morgen eigenlijk al richting Nelson rijden. We blijven nu iets langer aan de westkust, houden het nieuws in de gaten en wachten even af wat er de komende dagen gebeurt. Vanochtend maken we een wandeling rondom Lake Matheson. Vanwege de prachtige weerspiegeling van de Zuidelijke Alpen in het water is het meer het meest gefotografeerde meer van Nieuw Zeeland. Hoewel de zon het ook vandaag laat afweten, is het helder genoeg om de Zuidelijke Alpen in het bijna gladde wateroppervlak te kunnen zien.

Donkere wolken pakken zich opnieuw samen. Er wordt aan de westkant vanaf 15.00 uur vanmiddag storm verwacht met in 12 uren tijd 200 mm regen. Na een korte stop in het charmante plaatsje Hokitika rijden we daarom al vroeg de camping in Greymouth op. Rond half 4 komen we er aan. De regen komt dan al met liters tegelijk naar beneden. Na de aardbeving van vannacht kan deze storm er ook nog wel bij. Nieuw Zeeland wordt het land van ijs en vuur genoemd. We maken dat deze dagen wel heel erg letterlijk mee.

Dinsdag: de Pancake Rocks

Ook vannacht zijn er weer veel naschokken geweest. In totaal zijn er gisteren meer dan 800 naschokken geweest. Sommige daarvan liggen rond de 6 op de Schaal van Richter. De mensen die vast zitten in Kaikoura worden de komende dagen met schepen geëvacueerd en naar Christchurch gebracht. Wij blijven voor de zekerheid nog maar even “hangen” aan de westkust. De boot tussen Picton en Wellington vaart inmiddels wel weer. Waarschijnlijk zullen we die zaterdag dus kunnen nemen. De storm vannacht viel mee. Er is ontzettend veel water gevallen, maar de harde wind bleef gelukkig uit. De camper is nog helemaal heel en wij zijn ok. We kunnen dus verder.

Op 45 minuten rijden van Greymouth liggen de zogenaamde Pancake Rocks: rotsformaties opgestapeld als pannenkoeken. Alle toeristen in het land lijken zich vandaag hier te hebben verzameld. Het parkeerterrein is overvol. Na 10 minuten van rondjes rijden en ons ergeren aan andere toeristen vinden we een plekje. Via een vlak pad lopen we richting de zee. Het zeewater is onstuimig, de branding schuimt. Voor onze ogen zien we plotseling de Pancake Rocks opdoemen. Ze zijn niet te missen. Over hoe de rotsen hun pannenkoekachtige vorm hebben gekregen, lopen de meningen van de geleerden uiteen. Ons maakt het niet uit. Wij genieten er net zo goed van. Af en toe wordt het zeewater met volle kracht en een oorverdovend lawaai langs de rotsen omhooggestuwd. Een spektakel om naar te kijken en te luisteren.

We belanden uiteindelijk in Westport, een mijnstadje aan de westkust. Morgen moeten we toch echt langzamerhand richting Nelson rijden. Vandaag blijven we nog even aan de westkust.

Woensdag: naar de kapper in Nieuw Zeeland

Vanochtend checken we eerst het nieuws over de aardbeving. Nog steeds veel naschokken. Ook wij voelen die af en toe nog. De meeste toeristen zijn gisteren uit Kaikoura geëvacueerd. De Chinese overheid heeft de Chinezen per helikopter laten ophalen. Dit wekte nogal wat woede op bij toeristen uit andere landen. 60 Nederlandse toeristen worden vandaag per vliegtuig naar Christchurch gebracht. Schepen van de marine haalt de overige gestrande toeristen op. De meeste wegen, behalve die rond Kaikoura, zijn inmiddels weer open. Wij kunnen vandaag gewoon naar Nelson Lakes National Park rijden.

Het is een opnieuw een prachtige route met veel groene heuvels, beekjes, valleien en veeteelt. We rijden over de breuklijn van de aardbeving die in 1929 plaats vond. Hoe actueel. De aardbeving van 1929 was zo heftig dat hele dorpen met de grond gelijk gemaakt werden. De grond kwam op sommige plaatsen 4,5 meter omhoog. We passeren het dorpje Murchison. In dit charmante dorp dat omgeven wordt door prachtige, groene heuvels stortten als gevolg van de aardbeving 87 jaar geleden veel gebouwen in. Een wandeling langs verschillende historische panden geeft ons een beeld van hoe het dorp er vóór en na de aardbeving uit zag. In een van de panden is nu een kapper gevestigd. Dirk besluit zijn haar hier te laten knippen. De kapster vindt het maar wat leuk zo’n Nederlandse toerist. Wanneer ik hem na een half uur weer ophaal, zijn ze nog lang niet uitgekletst.

Rond half 2 bereiken we Nelson Lakes National Park. Het regent dan inmiddels weer flink. Bij het informatiecentrum vertellen ze ons dat er de laatste dagen veel regen is gevallen. De wandelpadden zijn slecht toegankelijk. Wandelen wordt afgeraden. Dat is een teleurstelling. We hadden gehoopt hier een paar mooie wandelingen te kunnen maken. Ook wilden we hier overnachten. We besluiten om bij het meer te gaan lunchen en dan door te rijden naar Nelson.

Nelson ligt niet ver af van het epicentrum van de aardbeving van een aantal dagen terug. De huizen in Nelson, zo horen we, gingen letterlijk als een kaartenhuis heen en weer. Toch lijkt de schade hier mee te vallen en is het gewone leven hier weer op gang gekomen. We gaan er dus maar voor. Wanneer we bij de camping in Nelson aankomen, zien we dat meer toeristen er zo over denken. De camping is nagenoeg vol. We krijgen het laatste plekje toegewezen. Heel vreemd, maar het geeft ons een veilig gevoel dat we hier niet alleen zijn en dat het leven toch zo snel weer doorgaat na zo’n ingrijpende gebeurtenis.

Donderdag: lekker slenteren door Nelson

We hebben vannacht prima geslapen. We hebben ook geen naschokken meer gevoeld, terwijl we nu toch een stuk dichter bij het epicentrum van de aardbeving zitten. Op internet zien we dat de naschokken in sterkte en hoeveelheid afnemen. Het is op dit moment nog onzeker of we zaterdag met de boot mee kunnen. Wanneer er vertraging in onze overtocht optreedt, horen we dat morgen. We wachten het maar af.

In Nelson vinden we een sfeervol café. Hier beginnen we de dag met een kop koffie. Ik probeer een Affagato, een dubbele espresso met een bolletje vanille-ijs. Dirk neemt bij zijn “gewone” kop koffie een smaakvolle brownie met macadamianoten.

We lopen door het centrum van Nelson. Nelson is een gezellige en levendige plaats met aantrekkelijke café’s en restaurants. Het ligt in een prachtige, heuvelachtige, groene omgeving. We gaan op zoek naar een paar nieuwe t-shirts voor Dirk. In een paar van de “oude” zitten gaten. Volgens mij kan de echte wereldreiziger niet zonder hier en daar een paar gaten. Dirk vindt het armoedig. Dirk wint. Al in de eerste winkel weten we te slagen: drie nieuwe t-shirts voor nog geen 25 euro. De verkoopster vertelt ons dat ze vandaag voor het eerst sinds de aardbeving weer open zijn. Alle gebouwen in het centrum worden aan een veiligheidsinspectie onderworpen. Al snel lopen we tegen een Thais eetstalletje aan. Hoe we ook ons best doen, het lukt ons niet om die voorbij te lopen. We bestellen samen een Pad Thai. Op een van de bankjes aan de kant van de weg eten we hem op.

Na de lunch lopen we naar de haven van Nelson. Het pad staat gedeeltelijk onder water. Het vergt wat inventiviteit, maar uiteindelijk weten we de haven te bereiken. De haven ligt vol met boten. Grote, kleine, smalle en brede boten kabbelen op het water. Vanaf de kant hebben we een mooi uitzicht op de omgeving waarin Nelson ligt.

Langzaam lopen we terug naar het centrum. We houden stil bij een bioscoop. We kijken elkaar aan en denken hetzelfde. Een film lijkt ons wel wat. Een half uur later zitten we in comfortabele, rode stoelen en kijken we naar de 3D-film “Doctor Strange”. Een meer dan vermakelijke film van Marvel. Om 6 uur lopen we de camping weer op. Morgen rijden we naar Picton. Omdat we niet zeker weten of alle accommodaties daar na de aardbeving alweer in bedrijf zijn, boeken we alvast een camping. Als alles goed verloopt, wordt morgenavond onze laatste nacht op het Zuidereiland.

Vrijdag: de fjorden van Marlborough Sound

Via de Queen Charlotte Drive rijden we van Nelson naar Picton. Vanuit Picton nemen we morgen de boot naar het Noordereiland. De befaamde Queen Charlotte Drive is een weg van 40 km langs de Marlborough Sound, het fjordenlandschap in het noorden van het Zuidereiland. De weg heeft 360 bochten. Al bij de start van de route worden we gewaarschuwd voorzichtig te zijn en niet harder te rijden dan 50km per uur. Je zou bijna niet meer aan de route durven te beginnen. Gelukkig rijdt Dirk graag in de bergen en is hij iemand in de categorie: hoe meer bochten, hoe beter.

De weg is smal en gaat gelijk omhoog. Aan onze linkerhand zien we het uitgestrekte fjord Charlotte Sound liggen. Aan onze rechterhand rijzen hoge naaldbomen op. Het is een prachtige dag. De zon schijnt en de wolken aan de hemel zijn schaars. Het is tegen de 20 graden. Dirk heeft zijn lange broek verruild voor een kortere. We lunchen op een geweldige plek: met uitzicht over de fjorden.

Onderweg naar Picton worden we meerdere malen geconfronteerd met de gevolgen van de aardbeving. Op verschillende plekken zien we wegen die omhoog gekomen zijn. Op andere plaatsen is de weg letterlijk in tweeën gescheurd. Puin van afgebrokkelde rotsen ligt op de weg. Bomen die van hun helling gegleden zijn, versperren de weg. Op al die plekken staan oranje pilonnen om de weggebruiker te waarschuwen. We slalommen er omheen.

Wanneer we in Picton aankomen, vertelt de receptioniste van de camping ons dat de huizen daar tijdens de aardbeving heftig hebben staan schudden. Veel huizen hebben schade, al is die voor ons als buitenstaanders niet altijd direct zichtbaar. Gebroken waterleidingen, omgevallen meubels en scheuren in muren. De mensen vertellen ons hoe bang ze waren. We kunnen ons dat goed voorstellen. Wanneer we om ons heen kijken en zien hoe de zon schijnt en alles er zo rustig bij ligt, kunnen we ons bijna niet voorstellen dat dit dorp een paar dagen geleden op zijn grondvesten stond te trillen.

Zaterdag: afscheid van het Zuidereiland

We checken nog één keer de website van de veerboot waarmee we vandaag van het Zuidereiland naar het Noordereiland varen. Goed nieuws: de veerboot vaart vandaag voor het eerst sinds de aardbeving volgens schema. Vanwege de schade in de havens van zowel Picton als Wellington duurt het op- en afrijden van de boot wellicht iets langer, maar we gaan in ieder geval.

Om stipt 14.00 uur varen we de haven van Picton uit. De boot vaart het eerste stuk door de fjorden. Na een uur varen we de open zee op. Ook vandaag is het prachtig weer. In t-shirt genieten we op het dek van de zon en het indrukwekkende landschap dat zich voor onze ogen ontvouwt. Zeemeeuwen laten zich op de thermiek van de wind meedrijven. De zon schittert fel op het blauwgroene zeewater. Op de melodie van de wind en het rustige deinen van de veerboot vallen onze ogen regelmatig even dicht. Om 17:30 uur worden we de haven van Wellington binnengehaald.

Terugblik op week 12

Hoogtepunt: de Pancake Rocks bij Punakaiki en de gloeiwormen bij Fox Glacier.
Lekkerste eten: de Padthai bij het eettentje in Nelson.
Meest irritant: dat het maar bleef regenen afgelopen week.
Meest verrassend: dat we inmiddels bijna 3 maanden op reis zijn, ontzettend veel hebben gezien en gedaan, maar nog steeds het gevoel hebben dat we nog maar net vertrokken zijn.
Meevaller: dat het vliegticket dat we afgelopen week boekten van Las Vegas naar Cancun geen €200,- per ticket, maar “slechts” €147,- per ticket kostte.
Tegenvaller: kom ik toch weer bij de regen. Helaas bepaalde het wel erg de indeling van onze dagen aan de westkust van het Zuidereiland.
Opvallend: hoe snel mensen hier het leven na de aardbeving weer oppakken.
Aantal gelezen boeken tot nu: Dirk, 29 boeken (favoriete boek afgelopen week: Doodswens, James Patterson); Annique, 15 boeken (favoriete boek afgelopen week: De poppenspeler van Warschau, Eva Weaver).
Het weer deze week: voornamelijk veel regen en sinds donderdag gelukkig weer droog en zonnig.
Wat we het meest missen aan Nederland: we hadden verwacht dat we na drie maanden reizen wel een aantal dingen zouden missen. Maar eigenlijk missen we maar heel weinig. We hebben gelukkig veel contact met familie en vrienden thuis. Daardoor voelt het alsof we helemaal niet zo ver weg zijn. We reizen met een rugzak van nog geen 10 kilo. Toch missen we geen spullen. Je vraagt je bijna af waarom we zo’n groot huis hebben. Al zou het wel heerlijk zijn eens iets anders te kunnen dragen dan steeds het zelfde setje kleren. Ook qua eten missen we niet veel. Wel hebben we het er af en toe over hoe heerlijk het zou zijn om Chinees eten af te halen bij ons favoriete Chinese restaurant in Oosterwolde. Het Chinese eten hier lijkt totaal niet op het Chinese eten in Nederland. We lopen hier moeiteloos aan de Chinese restaurants voorbij. Dat wordt zeker het eerste dat we doen wanneer we over drie maanden weer terug in Nederland zijn (nadat we onze ouders hebben omhelsd natuurlijk).
Yahtzeestand: de stand op het moment is 100-80 voor Dirk. En ook in het gooien van Yahtzees is er voor mij geen eer aan te behalen: 89-61 voor Dirk. Wat kan ik ervan zeggen…
Leuk om te weten: Nieuw Zeeland ligt in de “Ring of Fire”, een ringvormig gebied rondom de Grote Oceaan waar de Pacifische plaat en de Indisch-Australische plaat onder elkaar schuiven. Hierdoor komen in Nieuw Zeeland regelmatig aardbevingen, tsunami’s en vulkaanuitbarstingen voor.
Hartverwarmend: al jullie berichtjes na de aardbeving van afgelopen maandag om te informeren of wij ok waren. We hebben van onze ouders begrepen dat ook zij veel telefoontjes hebben gekregen. We vinden het ontzettend fijn dat jullie allemaal zo met ons meeleven. We vinden het ook heel erg leuk dat zovelen van jullie met ons “meereizen”. Jullie reacties op onze belevenissen maken ons elke keer weer blij. Het maakt het reizen voor ons alleen maar leuker. Bedankt daarvoor!
Budget: voor Nieuw Zeeland hebben we een (bijgesteld) dagbudget van €140,-. Gemiddeld gaven we sinds onze eerste dag in Nieuw Zeeland €157,10 per dag uit. We kunnen er niet om heen: Nieuw Zeeland is duurder dan we hadden verwacht. En dan doen we helemaal geen gekke dingen. Excursies zijn hier zo schrikbarend duur dat we die al niet doen. Ook bezoeken we zo weinig mogelijk bezienswaardigheden waar we entree voor moeten betalen. Toch komen we niet helemaal uit met ons vastgestelde dagbudget. De bootovertocht van €175,- naar het Noordereiland was een hele hap uit het budget afgelopen week. Gelukkig hebben we nog een behoorlijk budget voor onverwachte kosten. Ook lijken de resterende vluchten goedkoper te worden dan ingeschat. Al met al dus geen onoverkomelijke problemen.
Bestemming week 13: komende week vervolgen we onze reis door Nieuw Zeeland op het Noordereiland. We willen in ieder geval de hoofdstad Wellington bezoeken. Plan is daarna door te rijden naar het Tongariro Nationaal Park, waar zich de meest actieve vulkanen van Nieuw Zeeland bevinden. Na Tongariro reizen we verder naar het geothermisch gebied rond Taupo. Dit gebied kenmerkt zich door geisers, zwavel, stomende rotsformaties en modderpoelen.

14 reacties op “Wereldreis week 12: Nieuw Zeeland (4)

  • 25 november 2016 at 11:49
    Permalink

    Pancakerocks… Die zijn er ook dichter bij huis ;). In Rathen (net onder Dresden.) ook een echte aanrader!

    • 26 november 2016 at 23:26
      Permalink

      Hoi Paulien,
      Als we weer thuis zijn moeten we die ook nog maar eens gaan bezoeken.

  • 25 november 2016 at 19:50
    Permalink

    Prachtig verslag weer deze week en bijzonder mooie foto’s. Wat beleven jullie veel, zelfs met een aardbeving op gepaste afstand gelukkig.
    Wat mij opvalt dat Nieuw-Zeeland zo veelzijdig is met de fjorden van Noorwegen en de geijsers van IJsland in een.
    En ook nog mooie regenwouden met bijbehorende regen natuurlijk.
    Wat komt er allemaal nog meer langs de komende tijd?
    Nog een compliment voor de mooi geschreven weekverslagen!

    Groet
    Pa en ma Nieuwsma

    • 26 november 2016 at 23:29
      Permalink

      We krijgen nog wat vulkanisch en geothermisch gebied en als laatste strand en Auckland als grote stad.

  • 25 november 2016 at 20:07
    Permalink

    Super mooi om het weer te lezen hoe jullie weer genieten en wat skitterend foto ’s .
    Blij dat het goed met jullie is.
    Geniet van de reis

    • 26 november 2016 at 23:31
      Permalink

      Hoi Rennie,
      Er komen zeker nog meer mooie foto’s aan in het verslag van de volgende week (-;

  • 26 november 2016 at 10:28
    Permalink

    Wat een angstige belevenis om een aardbeving van cichtbij te beleven. Al snel stelden je ouders me gerust.
    De pancakerockes vonden Herman en ik ook een belevenis. Mij is bij gebleven de toerist die ze knipte, in de bus stapte en vertrok. Ook de Malborough Sounds waren een belevenis. We hebben een wandel-boottocht met rugzak erdoor en erlangs gemaakt, geweldig. Genoten van jullie foto’s!
    Goed vervolg op het Noorder Eiland. Warme groet vanaf Gran Canaria, Jessie en Evert.

    • 26 november 2016 at 23:33
      Permalink

      Hoi Jessie,

      Ik hoor het al dat je goeie herinneringen hebt aan NZ. Het is dan ook een aaneenschakeling van mooie natuur.
      Jullie zijn lekker het koude Nederland ontvlucht en genieten van de Spaanse zon? Veel plezier daar!

  • 28 november 2016 at 14:46
    Permalink

    Blij dat alle goed met jullie is. Geniet van de reis

    • 30 november 2016 at 08:57
      Permalink

      Dankjewel, Marijke. Wat leuk dat je even een reactie achter laat! Jullie een hele fijne decembermaand daar in Nederland!

  • 28 november 2016 at 17:12
    Permalink

    Respect voor het altijd weer de tijd nemen voor het schrijven van jullie fantastische belevenissen.
    Wat hebben jullie weer een mooie dingen gezien en indrukwekkende dingen beleefd.
    Geweldig om het weer te mogen meebeleven.
    Liefs .

    • 30 november 2016 at 08:57
      Permalink

      Wat lief van je, mam. Fijn dat we zoveel contact hebben. Zo lijkt het helemaal niet dat we zo ver en zo lang weg zijn.

  • 29 november 2016 at 10:32
    Permalink

    Ondanks de aardbeving en de vele regen zie ik jullie toch heel erg genieten. Een licht gevoel van jaloezie bekruipt me soms wel. Wat heerlijk dat je in de gelegenheid zijn om zo’n geweldige reis te ondernemen.
    Het lezen van jullie belevenissen is erg leuk.

    Geniet nog maar heel erg van de resterende drie maanden. De tijd gaat toch wel heel snel.

    Groetjes vanuit op dit moment een koud en winters Nederland/Zutphen.

    • 30 november 2016 at 08:56
      Permalink

      We zagen al dat het erg koud is bij jullie. Vreemd idee, terwijl wij hier rond lopen in t-shirt. Kan me die jaloezie best voorstellen. Als ik het niet zelf was die op wereldreis is, zou ik dat zeker ook voelen. Jullie hebben dan weer de gezellige decembermaand voor de boeg. Geniet ervan, ondanks de kou!

Comments are closed.