Wereldreis week 22: Cuba (2)

Van het indrukwekkende Havana met zijn klassieke auto’s, kleurrijke straatjes en salsamuziek reisden we afgelopen week naar het landelijk gelegen Viñales. In de schilderachtige vallei, omgeven door rotsachtige heuvels, maakten we lange wandelingen langs tabaksplantages. Na drie dagen reisden we verder langs de zuidkust naar het pittoreske Trinidad. In Trinidad gingen we opnieuw tientallen jaren terug in de tijd. We liepen uren door het kleurrijke, oude centrum. Op de sfeervolle “Spaanse trappen” genoten we ’s avonds van Cuba Libres, Mojito’s en salsamuziek. We sloten de week af op het witte strand van Playa Ancon waar we vanuit onze strandstoel alle indrukken van de afgelopen dagen probeerden te verwerken.

Zondag t/m woensdag : Viñales

Van Havana reizen we westwaarts, naar het landelijk gelegen Viñales. Een busrit van 4 uren brengt ons naar een totaal andere omgeving. We verruilen de drukte van de stad voor het platteland, de klassieke oldtimers voor paard en wagens en de koloniale gebouwen voor tabaksplantages, velden vol suikerriet en bananenpalmen. Viñales ligt in een schilderachtige vallei waar rotsachtige, groene heuvels het landschap bepalen. Het dorp zelf is een aaneenschakeling van gekleurde huisjes, restaurantjes en barretjes.

In tegenstelling tot Havana kent Viñales alleen laagbouw. Voor elk huis staan twee schommelstoelen. Cubanen nemen er de dag door of genieten er van een dikke sigaar. Elk huis is hier tegelijk een casa die verhuurd wordt door de eigenaar. Viñales drijft overduidelijk op het toerisme. Wij slapen in een casa net buiten het drukke centrum. Onze kamer is volledig roze van kleur, van de muren tot de bedsprei. We voelen ons in deze casa al gelijk minder welkom dan in de casa in Havana. We zijn nog niet binnen of de mogelijke excursies worden onder onze neus gedrukt. Ook kunnen we in de casa ontbijten voor “slechts” 5 euro per persoon en dineren voor “slechts” 10 euro per persoon. Wanneer we uitleggen dat 30 euro per dag voor eten en drinken voor ons echt te veel is, wordt de prijs al snel terug geschroefd tot respectievelijk 4 en 7 euro per persoon. Wanneer je bedenkt dat we in het dorp prima kunnen eten voor 3 tot 5 euro per persoon, is dat nog steeds veel te duur. We voelen ons in deze casa jammer genoeg vooral een “cashcow”. Gelukkig hebben we een prima kamer, zijn we niet echt gevoelig voor emotionele druk en hebben we ook geen moeite met “nee” zeggen. We bedanken dus vriendelijk voor alle aangeboden extra’s en doen het gewoon op onze manier.

De dagen in Viñales brengen we vooral wandelend door. We wandelen door de tabaksvelden, bezoeken een tabaksplantage, roken een sigaar, varen met een boot door een van de vele grotten en bekijken een prachtige muurschildering over de evolutie die kunstenaars op een van de vele rotsen hebben geschilderd. Het zijn vooral de prachtige omgeving en de gemoedelijke sfeer in de vallei die indruk op ons maken. Ossenkarren die gebruikt worden voor het vervoer van levensmiddelen rijden ons voorbij. Met een vriendelijk “Hola” of een tik tegen de pet worden we gedag gezegd.

Tijdens een van onze wandelingen langs de vele tabaksplantages wordt ons plotseling de pas afgesneden door een koe. De koe, die overigens behoorlijk indrukwekkende hoorns heeft, ligt midden op het pad. Wanneer we dichterbij komen, staat de koe op. We zien dat de koe met een touw aan een boom is gebonden. Het pad is te smal om om de koe heen te lopen en de koe zelf kan door het touw geen kant op. Toch moeten we er langs. Bovendien is het “maar” een koe. Toch? Dirk loopt voorop en ik loop daar vlak achter. We schuifelen rustig richting koe. Voor de zekerheid heeft Dirk een tak gepakt die dienst doet als stok. Wanneer we de koe op een kleine 2 meter genaderd zijn, zet de koe de aanval in. Ik hoor Dirk roepen “rennen”. Ik weet niet hoe snel ik de andere kant op moet rennen. Gelukkig belet het touw de koe om ons omver te lopen. Via een omweg weten we de koe uiteindelijk te omzeilen. En natuurlijk kunnen we er dan heerlijk om lachen. Eerst de terror-vogel in Australië en nu een terror-koe in Cuba. En we zijn nog wel zulke dierenvrienden.

Ook in Viñales vindt er duidelijk ontwikkeling plaats. Restaurants rijzen als paddestoelen uit de grond en het eten is er echt behoorlijk goed. Al wordt soms ook pijnlijk duidelijk dat er nog een lange weg te gaan is. Op menukaarten staan de heerlijkste gerechten. Toch wordt er vaak “nee” verkocht, omdat ingrediënten niet op voorraad zijn. En zodra er nieuwe voorraad is, stort iedereen zich op de schaarse producten. Zo zagen we op een gegeven moment tientallen mensen voorbij lopen met softijsjes. Dat het nog maar half 9 ’s ochtends was, maakte niet uit. Wachten tot ’s middags is geen optie. De kans is immers groot dat de softijsjes dan op zijn. Bij de Etecsa, de winkel voor telecommunicatie, staan in elke plaats lange rijen voor het kopen van internetkaartjes. Iedereen staat buiten op de stoep. Zodra een klant het kantoor verlaat, mag de volgende klant naar binnen. En altijd één tegelijk en niet samen. Hetzelfde geldt voor de banken. Mensen staan soms tientallen minuten in de hete zon om de bank binnen te mogen. Bij de supermarkt, als je al het geluk hebt er één te vinden, checkt een overheidsbeambte bij de uitgang je bon. Zo controleren ze of de kassières wel de juiste prijs hebben aangeslagen voor de producten die je hebt gekocht. Voor ons is het allemaal even onvoorstelbaar. Voor de Cubanen is het de dagelijkse realiteit.

Donderdag t/m zaterdag: Trinidad

Trinidad is onze volgende bestemming in Cuba. Een lange busreis langs de zuidkust van het land brengt ons in deze door UNESCO op de Werelderfgoedlijst geplaatste stad. De eigenaren van de casa waar we in Trinidad verblijven, staan bij de bus op ons te wachten. Een enthousiast, jong stel met twee kinderen. We komen terecht in een prachtige casa met een fantastisch dakterras. Het voelt gelijk goed.

Trinidad is alweer zo’n kleurrijke plaats. Felgele, blauwe en rode huizen trekken de aandacht. Het oude centrum van Trinidad bestaat volledig uit keien. Fietstaxi’s en paard en wagens hobbelen er met veel kabaal overheen. In Trinidad geen hoogbouw, maar allemaal lage woningen, winkelpanden en restaurants.

Een okergele klokkentoren torent boven de stad uit. Voor 1 euro mogen we de toren beklimmen. Van bovenaf hebben we een geweldig uitzicht over de straten en pleinen van deze innemende stad. Trinidad is niet groot. Vergeleken bij Havana is het zelfs klein te noemen. In een middag loop je gemakkelijk het oude centrum door om alle karakteristieke panden te bekijken en een beeld te krijgen van de stad.

Trinidad is vooral erg sfeervol. Het centrale plein nodigt uit om er een plekje te zoeken op een van de vele bankjes. Een man loopt langs met een enorme mand. De mand lijkt groter dan de man zelf. Toch lijkt hij geen moeite te hebben de mand te dragen. We horen hem luidkeels roepen: “el pan, el pan”. Hij probeert versgebakken brood te verkopen. Van de andere kant komt een al wat oudere man op een fiets voorbij. Aan zijn stuur hangen lange, dikke touwen waaraan uien en knoflook zijn geknoopt. In het centrum van Trinidad probeert iedereen wel iets te verkopen. Huizen zijn omgebouwd tot casa’s, restaurants en souvenirwinkels. Wat ons hier vooral opvalt zijn de erkers van de huizen die zijn omgebouwd tot barretjes. Tussen een paar witte tralies sieren drankflessen en een cocktailmixer de toonbank. Voor een paar centen koop je hier je drankjes. Wij bestellen er een Cuba Libre en een Mojito die we opdrinken op de “Spaanse trappen” van Trinidad. Honderden toeristen bezetten de lange, stenen trappen. Overal om ons heen klinkt muziek en bovenaan de trappen wordt gedanst.

Onze dagen in Trinidad brengen we door met het slenteren door de oude stad. Zaterdag laten we ons door de eigenaar van onze casa, die ook taxichauffeur is, naar het strand rijden. Playa Ancon ligt op ongeveer 18 kilometer van Trinidad. Het is één van de bekendste en meest bezochte stranden van Cuba. Het strand is er prachtig wit en de zee onvoorstelbaar blauw. We vinden al snel een zonnebedje in de schaduw. De rest van de middag genieten we van het heerlijke strand, een goed boek en lekker even niets doen.

Terugblik op week 22

Hoogtepunt: de wandeling door de tabaksplantages van Viñales.
Lekkerste eten: de pizza met kreeft en garnalen bij het -elke dag weer even drukke- restaurant La Botija in Trinidad.
Meest irritant: dat we beide een dag wat minder fit waren doordat we in Viñales iets verkeerds gegeten hadden. Gelukkig voelden we ons al snel weer beter.
Meest spannende moment: dat we tijdens onze wandeling door de tabaksplantages van Viñales aangevallen werden door een koe. Gelukkig zat het beest aan een touw vast gelijnd en konden we op tijd weg komen.
Meest verrassend: de huizen op het centrale plein van Trinidad waarvan de erker omgebouwd is tot bar. Je kunt er voor 2 euro de lekkerste cocktails bestellen.
Lekkerste snack: de bak vanilleijs in Viñales. In Cuba zijn luxeproducten schaars. Zo vind je er maar moeilijk noten, chips, chocola en ijs. Wat hebben we dan ook genoten van het vanilleijs in Viñales. Het ijs was overigens binnen no-time uitverkocht.
Meevaller: ons verblijf in de casa particulares in Trinidad. De eigenaren van de casa waren een geweldig stel. Ze stonden continue voor ons klaar. We voelden ons er ook gelijk thuis.
Tegenvaller: ons verblijf in de casa particulares in Viñales. De eigenaresse van de casa wilde te graag aan ons verdienen. Ze nam het ons dan ook zichtbaar kwalijk dat we niet in de casa wilden eten en ook geen excursies wilden afnemen. Toch een beetje jammer, omdat de kamer wel prima was.
Opvallend: hoeveel er in Viñales gebruik gemaakt wordt van paard en wagens. Je vindt er maar weinig auto’s. Voor het vervoeren van levensmiddelen of materialen worden nog steeds paard en wagens, maar ook ossenkarren, gebruikt.
Aantal gelezen boeken tot nu: Dirk, 46 boeken (favoriete boek afgelopen week: Onder het mes, Tess Gerritsen); Annique, 25 boeken (favoriete boek afgelopen week: Het elfde uur, James Patterson).
Het weer deze week: 25 tot 30 graden, zonnig en warm.
Leuk om te weten: dat tabaksboeren een contract hebben met de overheid waarin staat hoeveel tabak ze moeten verbouwen. De zaadjes voor de tabak moeten de boeren verplicht van de overheid afnemen om de kwaliteit van de tabak te garanderen. Diezelfde overheid komt de kwaliteit van de oogst ook controleren. Voor 45 kilo gedroogde tabak ontvangt de tabaksboer uiteindelijk 60 euro. Een klein deel van de sigaren mag de tabaksboer houden voor eigen gebruik of voor de onderhandse verkoop.
Budget: voor Cuba hebben we een dagbudget vastgesteld van €90,-. In de eerste 11 dagen van onze reis door Cuba gaven we per dag gemiddeld €88,- uit. Daarmee zitten we net iets binnen ons van tevoren vastgestelde dagbudget.
Bestemming week 23: komende week gaan we een weekje helemaal niks doen. We reizen naar Cayo Santa Maria, een schiereiland in het noorden van Cuba. Daar gaan we een week lang vakantie vieren in een all-inclusive hotel. Even niet plannen, organiseren en reizen maar genieten van zon, zee, strand en cocktails.