Laatste dag in het paradijs
Gisteravond is nog een bijzondere avond geworden. Laat ik daar mee beginnen. Toen ik rond 18.00 uur op mijn kamer zat, moest ik ineens aan het nachtelijk avontuur van Dirk en mij in Rome denken. We hebben toen een uur lang op een muurtje met uitzicht op het Colosseum gezeten om de zon te zien ondergaan en het Colosseum bij avond te zien. Het Colosseum was zo prachtig verlicht en het was zo bijzonder om samen een uur op dat muurtje te zitten dat deze herinnering me altijd blij maakt als ik eraan terugdenk. Ook de Petronas Towers zullen vanavond prachtig verlicht zijn en ik neem spontaan het besluit om de skytrain te pakken om daar de zon te zien ondergaan en te genieten van de verlichte torens bij avond. Ik bedenk het me net op tijd, want het is iets voor half 7 en rond 7 uur gaat de zon langzaam onder. Om 10 voor 7 ben ik bij de Petronas Towers. Er zijn al zeker zo’n 100 mensen die hier voor hetzelfde zijn gekomen. Ik pas nog net tussen een aantal mensen op een muurtje van een meter of 10 lang. Naast me zit een Australisch meisje van mijn leeftijd die in Maleisië werkt (alweer iemand, zucht) en nu twee weken op rondreis is. De zon gaat langzaam onder en de verlichting steekt steeds mooier af tegen de steeds donker wordende lucht. Op en gegeven moment zijn echter niet de Petronas Towers meer de belangrijkste bezienswaardigheid, maar het Australische meisje (ook blond) en ik. Het begint met één familie die roept hoe mooi we zijn en tussen ons in gaat zitten voor een foto. Maar als er een schaap over de dam is,….juist. Iedereen wil met ons op de foto: jonge meisjes, mannen, vrouwen, vaders, moeders, oma’s, hele families. Op een gegeven moment vormt zich zelfs een rij. Als ik voor elke foto een euro had gekregen, dan had ik mijn verblijf in Kuala Lumpur er zeker uit gehad. Na een klein half uur laten de Maleisiërs ons gelukkig weer met rust en kunnen we nog even genieten van de torens. Rond 8 uur ga ik terug met de skytrain naar het hotel. Ik heb er weer een nieuwe, memorabele herinnering bij!
Inmiddels is het 28 mei, half 11. Mijn laatste dag in Azië. Ik ben al uitgecheckt, heb mijn rugzak in de opslagruimte laten leggen, heb voor vanavond om 8 uur een taxi besteld om me naar het vliegveld te brengen, heb Dirk ingecheckt voor zijn vlucht (een stoel aan het gangpad zoals hij graag wilde), heb de skytrain genomen naar KLCC, bij de bioscoop een kaartje gekocht voor de film Oblivion van 11.45 uur en zit nu aan mijn broodje en een kop thee bij de Subway.
De laatste dag in het paradijs doe ik rustig aan. In ieder geval een filmpje, misschien wel twee. Ze draaien hier de hele dag door. Ik heb gisteren nog even wat previews van films bekeken en ik heb me vergist: Star Trek lijkt toch een leuke film. Misschien dat ik daar nog wel een kaartje voor koop. De prijs voor een bioscoopkaartje hier is 12RM (3 euro), daar hoef ik het dus niet voor te laten. Oblivion blijkt een hele goede film. Ik snap alleen niet dat het hier buiten zo warm is dat de mussen dood van het dak vallen en de airco i. de bioscoop zo koud staat dat je je skipak wilt gaan aantrekken. In slaap vallen zul je er in ieder geval niet. Na de film koop ik inderdaad een kaartje voor Startrek. De film beging om 3.20 uur. Ik heb nog een uur. Ik drink een espresso bij Starbucks en zoek dan de zaal op voor de film. In Maleisië geen volsliedtaferelen. Ik vond het ook wel ietwat overdreven, eerlijk gezegd. Startrek is geweldig! Ik word op slag fan van Chris Pine, die in de film Captain Kirk speelt. Wat een goede acteur, zeg. En lelijk is hij zeker ook niet.
Na de film is het half 6. Ik doe nog een rondje in het park dat uitkijkt op de Petronas Towers, loop nog even rond in het enorme winkelcentrum en pak dan de skytrain terug naar het hotel. Daar drink ik nog een laatste biertje in de bar. Om 8 uur staat dan de taxi voor en is mijn reis echt tot een einde gekomen. De rit naar het vliegveld is een klein uurtje. Om iets voor 9 uur word ik voor de vertrekhal van Kuala Lumpur International Airport afgezet. Het inchecken gaat snel, de douane ben ik ook snel door. Ik drink nog een laatste (dubbele) espresso. Misschien dat dat helpt niet direct in slaap te vallen in het vliegtuig, zodat mijn lichaam alvast weer kan wennen aan de Nederlandse tijd. Een verschil van 7 uren.
Nog 20 uren en dan zijn Dirk en ik eindelijk weer samen. We hebben beide een geweldig avontuur beleefd en hebben elkaar veel te vertellen. Ik ben benieuwd naar zijn verhalen en hoe en of zijn reis naar Zuid-Afrika hem (in positieve zin) veranderd heeft. De dingen die we doen en meemaken en die onze herinneringen vormen, maken ons tot wie we zijn. Voor mij geldt dat in ieder geval wel: ik heb mezelf goed leren kennen en heb er weer een mooie herinnering bij!
Ik heb het ontzettend leuk gevonden dat zoveel mensen mij gevolgd hebben op mijn reis door Thailand. Ik wil jullie daarvoor bedanken. Ook bedankt voor alle leuke en lieve reacties op mijn verhalen en foto’s. Ik. had zo het gevoel niet alleen, maar met velen van jullie op reis te zijn. Tegelijkertijd was het fijn om te weten dat er mensen waren die zich zorgen zouden maken wanneer ik ineens niets van me liet horen. De website waar ik mijn verslag op heb bijgehouden, biedt me de gelegenheid van mijn verhalen, foto’s en de reacties daarop een boek te laten drukken. Ik denk dat ik dat maar doe. Zo blijven niet alleen de foto’s, maar tegelijk ook de verhalen bestaan. Een mooie herinnering.
Sawadika allemaal en tot snel!
