Op weg naar de woestijn
Na een prima ontbijt vervolgen we rond 9 uur vanochtend onze weg naar het zuiden, op weg naar de woestijn. De natuur vandaag is weer totaal anders dan die van de afgelopen dagen. Marokko kent een divers landschap. Hoe verder we richting zuiden rijden des te meer toeristen komen we tegen. We merken duidelijk dat we het meer bezochte deel van Marokko bereiken. De wegen kennen hier zelfs inhammen bij bijzondere uitzichtpunten en we zien meer restaurantjes en terrassen langs de route. We worden er blij van! We rijden via het Atlasgebergte naar de Ziz Vallei. Het eerste deel van de rit is rotsachtig met vele kleurschakeringen: rood,roze, bruin en blauw. Dan rijden we langs talrijke oases en zien zowaar hier en daar een stroompje water. Het landschap is verder kurkdroog. Alleen de oases kennen begroeiing in de vorm van olijfbomen en dadelpalmen. Langs de kant van de weg zien we hoe vrouwen de zojuist geplukte dadels drogen in de zon. We zien hoe herders hun kuddes schapen en geiten laten grazen. We lunchen op een prachtige plek, bovenop een berg met uitzicht over een oase vol met dadelpalmen met aan weerszijden kasbahs. We bestellen hier een omelet en een Marokkaanse salade en genieten van het uitzicht en de zon. De Marokkanen zijn hier een stuk vriendelijker dan in de stad Fez. Langs de kant van de weg wordt naar ons gezwaaid en gelachen. Het bestaan van de mensen hier is hard. Enkele malen wordt er op de bergwegen hard achter ons aan gefietst in de hoop dat we stoppen bij een van de vele uitzichtpunten om ons dan een souvenir te verkopen. Zoals altijd waarderen we Nederland des te meer wanneer we op vakantie zijn en zijn we blij met wat we hebben en hoe we ons leven in Nederland mogen leven.
Rond half 4 bereiken we Merzouga. Het landschap is inmiddels in heuse woestijn veranderd. We zien kamelen lopen over de kurkdroge vlaktes. We doen nog wat inkopen bij het benzinestation en leggen dan de laatste 6 km van onze rit af: via onverharde weg door de woestijn. De weg is prima begaanbaar. We rijden helemaal alleen door de wijdse woestijn. Om ons heen is niemand te bekennen. Een bijzondere ervaring.
We hebben een kamer met terras. Het terras grenst aan en kijkt uit over de rode zandduinen. Prachtig! We zoeken het zwembad op, lezen wat en besluiten rond 6 uur de zandduinen te beklimmen om van bovenop een van de zandduinen de zonsondergang te zien. We zijn ook nu de enigen en genieten van de rust en de natuur. We kiezen een hooggelegen zandduin, gaan zitten in het zand en wachten tot de zon ondergaat. Plots staat er een Marokkaanse souvenirverkoper voor ons. Hij heeft ons zien zitten op het duin en heeft de 20 minuten lange tocht naar ons gemaakt in de hoop een van zijn souvenirs aan ons te kunnen slijten. Dat bewijst maar weer eens het harde leven hier. Wanneer we niets willen kopen loopt hij enigszins teleurgesteld dezelfde route terug. Wanneer de zon bijna onder is, lopen ook wij terug. We kiezen de zandduinen uit die vandaag door niemand anders belopen zijn. Het was een mooie dag. Voor morgen hebben we een kamelenrit met overnachting in de woestijn geboekt. Daarna kan een wens afgestreept worden van de buckitlist: slapen onder de sterrenhemel in de woestijn.
